'De wereld is lelijker dan ik dacht. Aan wie vraag je hier de weg. In alle ogen lees ik angst. Doe de deur op slot en gooi de sleutel weg. De wereld slaapt, De wereld ontwaakt, De wereld draait zich om in haar modderbad. Haar verleden is pijnlijker dan ik dacht. Bladzijden lang, Strijd na strijd om de macht. Tot men haar bezat. Van haar bestaat er maar een, en wie eigent haar toe. Waarom werd haar prijs zo vaak betaald in bloed. De wereld is lelijker dan ik dacht en ik had al niet veel hoop. De wereld lacht haar ondergang tegemoet. De wereld slaapt, De wereld ontwaakt, De wereld draait zich om in haar modderbad.'
Uut 'De Wereld' van Frank Boeijen (nummer uit 1988)
Ik schrok, in een split second stond mijn wereld stil. Een jochie liggend op het strand, net alsof het sliep. Misschien wel moe geworden van het spelen in het zand. Donker koppie met haar, rood shirtje, zwart broekje, zwarte schoentjes. Na amper twee seconden besefte ik me dat het jochie niet Moos was, gelukkig maar...mag je dat denken als ouder zijnde.... Dat het niet jouw kind is die een vlucht neemt met de realiteit.
Dat het niet Moos was die daar levensloos lag. Het jochie, de driejarige Aylan Kurdi, spoelde woensdag aan op het strand van Bodrum in Turkije...Spoelde aan, alsof het een walvis betrof. De kleine armpjes langs het lichaam, het shirtje wat opgekruld. Net zoals Moos vaak ligt in zijn bedje...Veilig geborgen in onze armen. De vluchtingenstroom kreeg eindelijk een naam, een wrange speling van het lot. Lange tijd was het eb in mijn hoofd. Ik deelde niet mee in de disuscussie, las de voor- en tegens in de media. Als iedereen om de hoek zijn of haar mening klaar heeft staan haak ik meestal af. Wat doet mijn mening er dan nog toe als zij elkaar de tent uitvechten, op tv, in de krant, bij de koffieautomaat op het werk. Dat het probleem niet meer telt, de oplossing niet wordt gezocht en de strijd losbrand om bij elkaar het heilige vuur aan te wakkeren. Het werd ineens vloed in mijn hoofd...Wat als het mijn kind zou zijn. Je kunt het je niet voorstellen dat je ineens moet vluchten. Huis en haard moet achterlaten, ik kan het mij niet voorstellen....Mijn hersencapaciteit stroomde over, stond verlamd terwijl ik wel bleef staan. Een passerende passant haalde mij uit mijn impassie en ik moest iets gaan vertellen over de levertijd van dominglabels en waarom het niet sneller kon. Een man maakte zich iets verderop druk over dat ene pennetje niet meer in de collectie zat. Het bloed steeg naar zijn hoofd. Wie moet je tegenwoordig nog in Godsnaam geloven...Wie heeft alle antwoorden op onze vragen. Een nummer van Frank Boeijen wat hij schreef in 1988 kwam buurten in mijn hoofd. De wereld is lelijker dan ik dacht en ik had al niet veel hoop. Wie doet het goed en wie is fout in deze....Het jochie schudde mij wakker terwijl hij nooit meer wakker zal worden. Vreemde speling van het lot, een jochie liggend op het strand van Turkije kreeg niets all-inclusive maar alleen enkele reis retour richting Syrië, waar hij drie jaar geleden geboren werd maar nooit zijn wereld zal zien. Omdat ze op zoek waren naar iets beter komend uit een verscheurd land. Ik ken het verhaal...Mijn lieve vriendin werd wel gered uit een land waar destijds oorlog woedde. Wat als zij niet was gered door mijn schoonouders, als baby van een half jaar niet was geadopteerd...? Nederland was haar lot uit de loterij omdat haar ouders haar zochten en haar vonden....Moos betekent gek genoeg , hij die is gered. Moos redde mij maar dan op een hele andere manier. Sanneke is nu hier maar zal nooit haar roots vergeten, zij kan het vertellen....Zij kan mij, jullie deelgenoot maken hoe het is om niet gewenst te zijn...In Beiroet schoten ze destijds de sterren van de hemel en misschien droomde San in haar kinderbedje in het ziekenhuis wel iets over 1 miljoen sterren en viel er één en belandde ze daarom in een achtertuin in Diepenveen omdat zij er wel mocht zijn. Blijkbaar mocht dat jochie Aylan er niet zijn...aan mijn, aan onze keukentafel lag de krant met de foto van Aylan en vertelde San haar verhaal, die ik kende maar nu met megagrote tanks bij mij binnenkwam...Wie doet het goed en wie doet het fout....Wat als wij morgen moeten vluchten voor dat grote onbekende...Wat als IS besluit om Nederland te bestoken met haar wapengekletter en dat wij via de Vecht in een bootje van rederij Visser uit Ommen moeten afzakken richting Duitsland of voor mijn part Denemarken....Ik moest denken aan de film die wij laatst zagen. La Vita e Bella, over iets wat wij ons niet voor kunnen stellen...De oorlog. Over hoe een vader alles voor zijn zoon verzweeg en van elke wreedheid die de bezetter deed een toneelstukje maakte..Om het kind maar kind te laten zijn. Hij nam zijn dood als laatste redmiddel voor zijn nageslacht. Wat zou jij doen, wat zou ik doen? Ik zou het echt niet weten....History repeating...Wij beseffen ons niet maar IS laat oude tijden herleven en laat de angst regeren. Het doet gekke dingen met ons....Moos komt net lachend de kamer binnenstormen, maakt de koelkast zijn domein...Hij heeft ook een rood shirtje aan, maar een grijs joggingbroekje. Rood/zwart vind ik normaal gesproken een super mooie combinatie maar schoot nu compleet zijn doel voorbij....Gelukkig was het niet Moos die daar lag, gelukkig is San ooit gered uit een oorlog die vele levens heeft gekost en wij nooit hebben begrepen of daadwerkelijk hebben meegemaakt. Ik zit met beide aan tafel en ik koester ze met heel mijn hart die roodzwart is gekleurd....Na woensdag nog iets meer dan voorheen....De wereld is lelijker dan ik dacht....Het was eb, nu is het vloed in mijn hoofd. Ik weet het soms niet meer....Het is bij mij geen angst, ik blijf ze recht in de ogen aankijken maar ga gek genoeg voorlopig niet naar het strand. Bang om een slapend jongetje aan te treffen die ik niet meer wakker kan maken.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten